The Statement: Hand-writing / Write-handing

04 Dec The Statement: Hand-writing / Write-handing

Here is the statement for my solo exhibition in English and Persian. You may view the collection in my gallery. Please make sure you select “hand”.

Hand-writing / Write-handing

The hand is reminiscing about the time. Like its trace, reminisced about in the abysm of the caves. To be condemned as dark holes, homeless. Walls were engraved with bodiless hands.

Hand- Tool, Hand-Word.

The hand that draws, the hand that kills.

Each hand is a face. Each hand looks like a body. A faceless body, a bodiless hand, as well.

Hands wiggly assembled in the other hands. A pile of handicapped hands. They lack presence, the presence of absence.

The matter of such multiplicity. They have survived death, and have resisted. The remnants of traumatic experience. Pulverized in order of destruction of the bodies. The dismembered hand. The body without organs. May be the hands that repel the audience outside the text. Where there is no body. To the void outside the frame.

Pluralized hands while singular. They imply time and signify place. Mournful to time and place. Intensified hand-words. Eternal and perpetual. Pieces that never reach unity. They have no center. They don’t exist, but they will.

Multiple hands. White spacelessness for their reading. Hands woven into each other, that blurs not only the field of seeing, but also to read. An unrevealed secret. Like a dark hole. They simultaneously concealed and revealed.

دست-خط / خط-دست

دست به یادگار می‌ماند از خلال زمان. همچون که رد آن درعمق غارها. محکوم به حفره‌هایی تاریک و نامسکون. دیوارهایی منقوش شده به دست های بی تن.

دست -ابزار، دست-کلمه.

دستی که می‌کِشد، دستی که می‌کُشد.

دست صورت است. دست به مثابه تن. تن بی چهره. دست بی تن.

دست هایی لولیده درهم. انبوهیِ پاره-دست ها. فقد حضورند، و حضور فقدند.

دست مایه این کثرت. مرگ از سر گذرانده اند، و مانده اند. بقایای تجربه ی دهشت. حاصل تلاشیِ تن ها. دست بی تن. تن بی عضو. دست هایی که مخاطب را به بیرون ازمتن سوق می دهد، درغیاب تن. به خالیِ کنار قاب.

دست‌ها یی جمع آمده، در عین تفرد. حامل زمانند و نشان از مکان دارند. داغدار زمان و مکان. دست-کلمه هایی فشرده شده. بی آغاز و بی پایان. تکه هایی که به وحدت نمیرسند. بی مرکزاند. نیستند، می شوند. دست های متکثر. بی فضایی سپید برای خواندنشان. دست هایی تنیده در هم که مجال دیدن را تنگ می کنند، و خواندن را. رازی سربه مُهر. حفره ای تاریک انگار. توامان مستورند و عیان.